yıkılmış mahvolmuş depresyonda insanlar

@1034 neden her şeyi/herkesi çözümleme hevesindesin? Ki teknik olarak başlığa yazarak topluluğa sen de katılmış ya da bir ekilde destek vermiş oluyorsun. kendi hayatımı anlatayım sana hem belki ufkun açılır düşüncen değişir hem reyizin de yorumunu merak ediyorum.

ben 1.5 yaşımda astıma yakalandım. astım nasıl bir hastalıktır bilir misiniz? iki adım atsanız ciğerleriniz morarmışçasına ağrır boğulurcasına öksürürsünüz. bu yüzden liseye başlayana kadar fiziksel hiçbir aktivitede yer alamadım. günlerim bilgisayar, resim, müzik ve kızlarla sohbetle geçti. ki ilkokulda kızlarla muhabbeti olan biri olmanın pek matah bir tarafı yoktu. liseye kadar hiç erkek arkadaşım olmadı. çünkü bilirsiniz eğer iyi top oynayamıyorsanız veya hızlı koşamıyorsanız ilk okulda aranan adam da olamazsınız demektir. bunlar yeterli değilmiş gibi evde hiç bitmeyen tartışmaların son noktası doğum günümde lise tercihimi yaparken gelen boşanma haberiyle sonlandı.
işte lise hayatı böyle başladı. başlangıç yine aynıydı; sessiz sedasız yerinde oturan kimseyle konuşmayan o kişi oydu işte. ta ki o gelene kadar. okulun en zeki kızıydı şüphesiz, fakat bir o kadar da güzel. o gülümsemesiyle yanına oturdu ve zorla oğlanı konuşturmaya başladı. ve sonra lise hayatının 2 yılını onunla geçirdi. her gününü, her saatini. o kız ona yaşamayı gülmeyi öğretti. 2 yılın sonunda o cılız çocuk cesaretini topladı ve ona duygularından bahsetti. kızın gözleri bulutlandı, oğlanı reddetti ve yakın bir zamanda konuşmak istemediğini söyledi. o gözler halen aklımda(lanet olası nöron ağları). oğlanın yaşama sebebi kalmamıştır.
bir gün akşam her zamanki gibi kızın profiline bakıırken bir mesaj gelir. okulun en popüler en güzel en hovarda kızı mesaj atmıştır. oğlan şaşırır, ne diyeceğini bilmeden cevap vermeye çalışır. bir kaç günlük konuşmaların sonunda artık oğlanda yerleşen 'amaan ne kaybederim' düşüncesiyle o kıza onun resmini çizmeyi teklif eder. Kız kabul eder. Bir yere buluşulur, resim çizilmeye başlanır. ilk defa böyle bir an yaşayan oğlan resmi tak gibi çizer. Kız resimle dalga geçer ve bir dahakini daha iyi çizersin boş ver der. Birlikte geçirilen vakitlerden sonra oğlanımız kıza teklifte bulunur. Kız kabul eder. fakat içten içe aklı halla ilk kızdadır. ve zamanla kız da bunu fark eder ve şiddetli tartışmalarla bu ilişki de sonlanır. iyice karanlığa gömülen oğlan lisenin son 1.5 yılında 12 tane daha sevgili yapar. Belki bir o kadar da red cevabı alır. Artık mezuniyet gecesidir. Gülünür eğlenilir. Gecenin sonunda ilk kızın yakın bir arkadaşı oğlanla konuşmak ister ve şu sözleri söyler:

Onun peşinde birisi vardı. Seninle her gördüğünde ona tehditler savuruyordu. sana bir şey olmasından korktu. . O seni çok sevmişti bunu bil. Ta ki seni o kızla görene dek. Biliyorum artık çok geç ama bunu daha fazla içimde tutamazdım.
O kız okulu birincilikle bitirip koç hukuğa gitti. Şuan ciddi bir ilişkisi var ve muhtemelen evlenecek.
Ve üniversite. Hala içimde bir ses var. yapma yapma! diye bağıran bir ses. Geçmişi arkamda bırakmama izin vermeyen şu yazıyı yazarken bile duygu buhranları yaşatan bir ses. Artık gidip birilerinin yanına konuşursam sevgili veya arkadaş yapabileceğimi biliyorum ama hala öylece oturursam okulun en güzel en akıllı kızı gelecekmiş gibi hissediyorum... Amaan giberler!