Sabah 7 falan. Okula gitmeme isteğiyle uyanılmış bir gün daha. Walkman'i apar topar cebime atıp çıkıyorum sokağa. Okul ile evin arası yürüme mesafesi yaklaşık 15 dakika. Okula doğru yürürken bir yandan bir şeyler dinliyorum. Dersler desen kötü, ilişki desen hak getire. Açılmaya çekiniyorum insanlara. Daha doğrusu tek bir insana. Nur. Nur ben lise 2 ye geçtiğimde lise 1 e başlıyor. Güzel kız Allah var. Her seferinde beyler deniyorum açılmayı, ancak ne cüret. imkanı yok iki kelimeyi bir araya getiremiyorum. Ortak bir payda bulamıyorum çünkü. Bu düşüncelerin arasında okul kapısına kadar geldiğimi hatırlıyorum. Girdim okula, çocuklarla selamlaştık. ilk derse girdik, hafiften uyukluyorum. O sırada 19 Mayıs için bir etkinlik yapılacağını duyurdu hocalar. Hiç takılmadan döndüm yattım tekrardan. Yalnız hocanın son sınıflar hariç tüm okul katılacak etkinliğe dediğini duydum. Ulan dedim kendi kendime, belki bir fırsat doğar mı?

reserved trend olursa gibertirim başlığı yazma boşa

yok hazır değiliz

Lise yıllarım hayatımda zorluk yaşadığımı düşünebileceğim yıllardır muhtemelen. Peşimi bırakmayan depresyon ve kendimi yalnızlığa itme isteği tüm okulu benimle beraber okumuş iki olgudur. Bugün size anlatacağım bu uzun soluklu hikayede bundan yıllar önce tanıştığım ve yıllar sonra karşılaştığım bir insanı anlatmak istiyorum. işin hikaye kısmı neresinde derseniz okudukça şaşıracaksınız. Size yaşadığım bu olayda ilerleyen entrylerde de bahsedeceğim olaylardan birini anlatayım belki merakınızı celbeder.

- Kaç yıl oldu görüşmeyeli cidden ya
+ Aynen öyle Depresif, çok yıllar geçti ama geçen onca yıl ben her gün görüyordum seni.
- Nasıl yani, ne demek istiyorsun her gün görüyordum derken
+ Bir insanı görmek için yanında olmasına gerek yok Depresif, ben seni her gün görüyordum.

Evet beyler uzun soluklu bi hikayeye hazır mısınız?