zombi günlükleri

tek başıma dayandıgım 14. günüm
hayat artık eskisinden daha zor bir çok şeyimi bu illet yaratıkların himayesine bıraktım leptopum evim arabam kız arkadaşım
en baştan beridir içimde bana bir şey olmaz hissi var evimde mutlu mesut otururken bir anda hayvan inilemesine benziyen bir ses duydum aşşagıya inip bakmaya bir cesaret bulamadım sonra camdan kafamı çıkarıp baktıgımda gördügüm tek şeyin 2 göbekli polisin bir yere ateş ettigiydi sonra konteynırdan fırlayan kedi gibi suratında renk kalmamış meymenetsiz bir şey gibsen gibilmez anlayacagınız polis arabasının üstüne çıktı albea bu duruma dayanamayıp tavandan çöktü kel göbekli olan polisin kolunu bir anda kapı verdi o sahneyi ölene kadar unutmayacagım genç olan polis panige düşerek tüm mermisini hatta biber gazını bile üstüne boşalttı o an bu canavarların ankaraya da geldigini anladım
savaşmayı bilmeyen fakat hergün hayat davası ile savaşan metroya ankaraya otobüse dolmuşa binebilmek için savaşan sakarya burgerda menü alabilmek için birbirimizle savaşan kişileriz neyse önce kamafulaj pantolonumu giyip botlarımı sıkı sıkıya bagladım aşşagıya inip genç polisi teselli etmeye başladım resmen bitmişti adam bugün bu kaçıncı lanet olası şeylerden kaçıncısı o adam benim babamdı gibi şeyler söylüyordu insan pgibolojisinden anlarım az çok adam bitkindi konuşmaya bile mecali yoktu sadece aglıyordu gariban dedim kalk panpa kendine gel polis otosuna yaklaştıgımda burnumu sanki lagıma sokmuşum gibi leşin kokusu geliyordu arabadan pet şişe ile suyu aldım polise hadi iç gibisinden bir hareket yaptım bir yudum alıyor bir damla aglıyordu üzüldüm haline o sırada iki üç tane daha ekip geldi durumu gören polis memuru direk kusuyordu bende ulan ne midesizim dedim.
o an bir polise abi bu ne takum bir şeydir demin komserin kolunu felan yedi aoç den mi kaçtı nasıl bir şeydir dedim bana cevabı bak oglum şimdi evine git kapını kilitle ne kadar yieyecegin varsa topla hatta tanıdıklarını da yanına çagır çok kişi olun bu illet yunanistandan sonra burada da çıktı silahın bıçagın sopan her neyin varsa yanında bulundur bir iki hafta dışarı çıkma sonra ordunun gelmesini bekle yoksa bitersin tarumar olursun dedi
şimdi keşke o gerizekalı polisin lafını dinleseydim diyorum... korktum açıkcası tırsa tırsa eve çıktım sürekli kulagımda o bögürtü sesi nat. geo. izledigim bir program geldi aklıma dünyanın sonu nasıl olucak diye yeterli enerji su ve besin kaynagı bulamayacagımız için ölecekmişiz dedim tek çare bu üç bileşeni elde etmek hemen 3 apartman ötemdeki bakkala girdim sabit abi sabit abi diye seslendim yoktu o yoktu da benimde zamana karşı oynadıgımın farkında olmam gerekliydi dışarı bir göz attım arabası da yoktu onun bu şekilde kaçması beni iyice tedirgin etti sonunda karşı koyamadım içimde hisse nerdeyse tüm kuru gıda rafını bir çöp poşetinin içine doldurdum o an gözüme sigaralar ve alkollere ilişti 4 şişe jack danielsi 4 karton daha açılmamış uzun malborayı da başka bir poşete koydum ve nerdeyse sürükliye sürükliye eve kadar getirdim sonra tekrardan pencereye yöneldim o cıvıl cıvıl olan sokaktan geriye kalan zombinin leşi ve o şişman polis memuruydu

to be continued

m önce beni dinleyip yok teşekkür ederim diyip kapıyı yüzüme kapattı o an dedim inşallah o dıbına nasa füze rampası yapar bedduasını da yaptıktan sonra geri eve indim.
artık elektrik de dayanmıyordu pat gidip geliyordu arada bir çıglıklar yükselip yükselip inletiyordu sokaklarımı çocuklugumun geçtiği sokaklara şimdi inemiyordum lan sokakta leşler insan ölüleri çogalıyordu artık gibime de takmıyordum pek içkimi yudumlayıp sigaramı yakıyordum kendi kendimi rambo mod on durumlarını yaşıyordum bildigin kolonyalar temizlik malzemeleri bilimum yanabilecek şeyleri toplayım molotof haline çeviriyordum dursun lazım olur mk diye 10-15 tane molotof hazırladım tam sigarayı agzıma alıp tuvalete gitmişitim ki bir çıglık geldi ama bu sefer yakındandı hemen zütü toparlayıp kapıya yöneldim güm güm sesler geliyordu kapıdan aç lütfen aç lütfenn diye bagırıyordu dedim hayırdır lan ne oluyor o sırada kapının gözünden dışarı baktım m kapıya vuruyordu sevgilisi ise arkasından sinsi sinsi yaklaşıyordu önce m nin bacagını yakaladı ahhh diye attıgı çıglıgı bir daha hiç bir kızdan duyamam eminim sevgilisi m nin bacagını koparttı ve bildigin ısırıyor emiyor fantaziye kaçıyordu binin bebesi kız ise hala kapıya vuruyor aç kapıyı diyordu o an dedim senin insanlıgını gibiyim ben dedim gel bize gibişek viski içek yememk yiyek illa bunlarda biter mk gelmedin ya oh olsun huur sonra döndüm kaldıgım yere devam sıçmaya mk sonrada zaten vurdum kafayı yattım.

Ertesi gün virüsün Ankaraya gelişinin 4. günü
kapıyı açtım bugun m den eser duvardaki kan sıçrıntısıydı hemen onların eve çıktım ne var ne yoksa almalıydım hayatta kalmak da lazım sonuçta 1 çuval patatesi görünce resmen çölde su bulmuş gibi sevindim yüklenip kendi daireme çıkardım sonra tekrar 2 kat yukarı çıktım ve albayın odasını karıştırmaya başladım yanlız yaşayan bir adamdı albay kızı daha bu sene üniversitesini bitirip gelmişti yanına masasında rahmetlik eşinin fotograflarını gördüm hüzünlendim mk işte insanız ne kadar da olursan olalım neyse silahını ve mermilerini bulduğum gibi evime dogru gittim tam inerken apartmanın kapısının kırılmak üzere oldugunu gördüm artık dışarı çıkma vakti dedim elime ilk kez silah alışımdı denemek için süper durumdu zombilerin kırdığı camdan bunlara dogru ateş etmeye başladım 2sini 3ünü hakladım ama bunlara silah felan dayanmazdı anladım o an eve gidip aküyü ve kabloları aldığım gibi demir kapıya bagladım ve start salak zombilerden eli kapıya deyen elektrikten kömüre döndü o an ulan tam TAYYiPlik seçim malzemesi dedim yap zombileri kömür dagıt garibana fakire

to be continued

dovhakiin - 14.gün / 2
çok geçmeden ne yazıkki haklı çıkıyorum. silah sesleri kesiliyor, yerine çığlık ve inlemeler alıyor. o anda cephanelikten arakladığım 3 tane el bombası aklıma geliyor! içeri koşuyorum ki durum vahim, demin kanlı canlı gördüğüm insanarın bağırsakları elden ele geziyor. çekiyorum pimi atıyorum zombilerin arasına. beni farkedemeden bomba patlıyor. sırtıma yapışan organ parçalarını hissedebiliyorum. arkamı dönüyorum, koridor sessizliğe kavuşuyor yeniden ama kulağımda halen bir çınlama var. ilerdeki süs havuzunu görüyorum hemen koşup içine atıyorum kendimi bu pisliklerin organları üstümden çıktığı kadar çıksın diye batıp batıp çıkıyorum suya. olduğu kadar.
halo ve jasmin içeri girdiklerinde jasmin oracığa kusuyor çünkü sadece 2 gün hayatta kalıp kampa sığınmıştı daha önce böyle iğrenç birşey görmemişti. halo da zor tutuyor kendini kustu kusacak. heryerimi temziledikten sonra listedekileri aramak için markete dağılıyouz. elimde üsten aldığım pala var arkadaki migrosa doğru ilerliyoruz 3 farklı yönden. ortalıkta 3-4 tane zombi var ama ses yapmayı göze alamayız. sessizce koşarak hızlı bir hamleyle 2 sinin kafasını pırasa gibi kesiyorum diğerleri uyanana kadar işe jasmin dalıyor sopayla diğerini de halo alıyor tam o sırada.
2 saat sonra
yol şimdilik temiz listedekilerin çoğunu aldık sadece 2 kasa bira kaldı ama onu alıp almamak konusunda tereddütteyiz. zaten yükümüz ağır gereksiz bişeyle hayatımızı tehlikeye mı atıcaz diyoruz. almama kararı veriyoruz ve dışarı çıkıyoruz. hay amk ya! sanırım attığım el bombası komşuları uyandırmış amk dışarısı en az 20-30 zombiyle dolu. bizi farkettiler! silahları çekiyoruz mecburen ben m4a1 le tık tık kuş gibi indiriyorum ipneleri alıştım artık. jasminle halo daha bırak kafadan vurmayı gövdeye isabet ettiremiyorlar henüz. içimden o anda şeytani bir düşünce geçiyor. bunlar beni değil ben bunları koruyorum amk bırak ne halleri varsa görsünler diyorum. zaten 12-13 zmbi indirmişim daha bi en az 20 tane daha var koşarak geliyor bazısı. ateşi kesiyorum jasmin bana bakıyor ve anlıyor ne yapacağımı. ama halo kendini kaptırmış durumda ateş etmeye devam ediyor bizden en az 5 metre kadar ilerde. yere bıraktığı çantayı alıp çaktırmadan jasminle beraber uzaklaşıyoruz hızlıca oradan. 3 dakika geçmiyor halonun sesini duyuyoruz, duymamaya çalışıyorum ama jasmine ağlamaya başlıyor olduğu yerde. onu da bırakıp gidiyorum. ama arkamdan sesleniyor "lütfen, lütfen beni bırakma ölmek istemiyorum"...