zombi günlükleri

@82 iyi gidiyon panpa. Şukunu attırdım...

@110 panpa kime dedin

otobüsten çıktım ve uzun bir mesafe yürüdüm. etrafta kalabalık zombi sürülerinin aksine sadece sessizlik vardı. uyandıgımdan beri hiç zombi görmediğim ve olayı anlamadıgım ıcın elimi kolumu sallaya sallaya geziyordum fakat birşeylerın ters gıttıgı kesındı.
aa durun şimdi aklıma geldi uyandıgımda hastanedeki odamın konsolunun üstünde bir not.

aynen kanka devam et güzel olmuş *

@95 yazı kabiliyetin sıfır. Gibiymiş gibi hissetmek ne demek lan...

'oğlum, doktorlar kaçmıştı ailelerinin yanına. ben biraz yiyecek toplayp tekrar yanına gelicem'
izledigim walkinng dead dizisini yaşıyordum neredeyse. tek varlığım babam acaba nerede olabilirdi. yolun kenarında bulduğum doğan slx in anahtarları üstündeydi. açıkçası o durumda görüntü ve motor gücüne ihtiyac duymuyor ınsan çünkü etrafta kimse yok yarışacak yada hava atıcak. neyse arabayı alıp evıme sürdüm.

not:çok ayrıntılı yada konuyu uzatarak anlatıyorum rahatsız olan varsa söylesin daha kıza ve öz anlatabilirm şu ana kadar yaşadıklarımı, fakat hikayenin sonu henüz gelmedi ve sizi bekletmemek için böyle parça parça ve ayrıntılı anlatmayı tercih ediyorum. ne dersniz amk?

istanbulda olsa amerikaya göre daha rahat hayatta kalırız amk. bizim apartmanlar abd deki villalara göre kale gibi resmen. =) içeri giripte ısırmaları filan çok zor. hikayeleriniz gayet güzel panpalar. çok sevdiğim bir konu bu. the walking dead hayranı olarak büyük bir zevkle okuyorum. böyle bir olay olsa direkman soluğu ferrari mağazasında alırım =)))

rezerved

reserved
merak ettim bi ara gelcem

panpalar boşlamışım başlığı canım sıkıldı devam ettirmeye çalışayım biraz.

3 zombi arkada kalıyo biz ilerliyoruz arabayla. 10-15 kilometre gidiyoruz gitmiyoruz bi sorun çıkıyo arabada, ulan otoyolun ortasındayız amk ne sorunu şimdi. iniyorum bi tekme koyuyorum arabaya sinirden. su çıkıyo arabadan, kaputu kaldırıyo, napıyo bu dercesine bakıyorum ben halledebilirim diyo. depresyon mepresyon bi havalardaydı ama züt zora girince fırlıyo tabi hemen gavat. ulan yurttan kaçarken jipe düz kontakt bari yapsaydın diycem germeyim ortamı diyorum, zaten herkes gergin. babası tamirciymiş bunun, küçükken evde yardım ede ede öğrenmiş 1-2 şey. kızıl öteki g3'ü alıyo, inciyle uzaklaşıyolar biraz. etraf güvenli gibi göründüğü için bi şey demiyorum. ben de o sırada x'le birlikte silahları yerleştiriyorum eşyaları kontrol ediyorum falan. bagajda eskiden kalma yangın söndürücü var, trafik yardım giti var bi de ilkyardım çantası var. benim çantana su ve konserve falan var. ama yetmez ki, arkadaşla beni düşünerek aldım. torpidoda ehliyet ruhsat vs var ek olarak el feneri ve bıçak var. el feneriyle bıçağı arka tarafa alıyorum düzen yapcaz. yurttan arakladıgımız yemeklerle benim aldıgım yemekleri birleştiriyorum. 5 şişe su var. izmire kadar yeter sanırım ama hayvan gibi içmemek lazım.
elimizdeki şeyleri yazıyorum
-2 g3
-browning 7.64
-2 balta
-1 bıçak
-yeteri kadar yiyecek
-5şişe su
-el feneri
-ilk yardım kiti
-trafik yardım şeysi (bunu atcam amk ne takuma yarayacak sanki)
-yangın söndürücü

su motorla uğraşırken kızlar az ilerde tuvaletlerini falan hallediyolar sanırım. ben de işemeye gidiyorum browning'i alıp. g3'ü x'e bırakıyorum nolur nolmaz diye.
fazla uzaklaşmadan işimi hallediyorum. etrafta zombi falan yok. bomboş otoyol, olacağını da sanmıyorum zaten. yarım saate hallediyo motoru su, tekrar biniyoruz arabaya.
teybe bikaç yıl önce arkadaşa armağan ettiğim cd'yi takıyorum. ilk şarkı death-zombie ritual. bu da mı tesadüf dercesine birbirimize bakıyoruz *

izmire aliağa'dan giriş yapıyoruz. merkeze geldiğimizde gün ışıyo, dükkanlar yıkık dökük, yollarda zombiler. evlere bakıyorum bazılarının ışıkları açık, bazılarının camları kırık, perdeler dışarıda sallanıyo bayrak gibi. durumu tahmin bile edemezsiniz. zombilere çarpmadan 10-20 km hızla yavaşın da yavaşı bi biçimi ilerliyoruz. cama yaslıyolar suratlarını falan.
bu ne mınıskim yaa.
napcaz diye düşünüyorum bu kadar adamı topladım bir araya, ama napmalıyım? düzgün bi apartman bulsak, alışveriş merkezlerine yakın, yüksekte, güvenli bi yer iyi olur diye düşünüyorum. bakınıyoruz etrafa arabanın içinden. şehir merkezini gören bi yer var altında da migros var. dışarısı bayağı kirli ama. vaziyet şöyle:
apartmanın girişi en solda, migrosun girişi var yanında. yolla giriş arasında 10 metre var ama kaldırım falan hep zombi. arabayı da kullanmamız gerekebilir tekrardan, hızlıca ezmeyelim. ben sol arkaya geçiyorum, direksiyonda x var. planı anlatıyorum, x arabayı durdurdugunda, kızıla dönüyorum, sen hemen inip browningle çıkabilecek kadar bi yol açacaksın, yapabilir misin diyorum, kafasını sallıyo. baltaları su ve inciye veriyoruum her ihtimale karşı. x'le bende g3 var, ek olarak da bıçağı aldım. araba durdugunda sağ arkadaki kızıl çıkacak ve etrafı temizleyecek, ön koltuktan su fırlayacak arabanın arkasından çantayı zütürecek. arkada ortada oturan inci kızılın açtıgı yoldan ilerleyip bahajı açacak, ilk yardım kitini alacak. ben o sırada camı açıp 10 metrelik yeri temizliycem. etraf boşaldıgında kızlar ilerleyip temiz bi yere çekilecek, x arabadan çıkıp eve girişe bakacak, temizse ilerleyecekler. ben dış kapıyı kapatcam arkalarından. sonra ben de çıkcam.
böyle diyoruz ama başaracak mıyız bakalım.

benim nickdende anlaşıldığı gibi ben bir zombi avcısıyım açılın !

giblenmiyo panpalar gece gelirim görüşürüz

beyler ben uyandığımda ormanlıktaydım o gün kamptaydık yani bende arkadaşlarla gitmedim (iyiki) hayatta kaldım geyik avlıcam diye arbaletimi almıştım ormadndan çıktığımda 3 zombiyle karşılaştım dıbınakoyim yol sormaya kalktım , bişey demediler bu sefer dıbını gibtiğimin oğlu dedim bişey demeyince kaçtım (tabi yanımda arbalet var) arkadan gelince dedimki yine mi sen amın feryadı dedim sattım bunun gibine oku dıbına koyim dizinin üstünde geliyor. dedim huur çocuğu al ulan dedim arbaletle buna bi konum bunun kafa uçunca ben bir tırstım amk sonra arabayı aldım eve giderken polisler gördüm millet birbirini gibiyordu dıbınakoyim. eve girdiğimde ezgi gitmişti dıbınasokiyim kaşaaar diye bağırdım bizim burakla kaçmışlar belli bir not buldum masanın üstünde... (devamı var beyler )

devam et la hosuma gıttı

reserved

Bu konuda çok kitap çıkarılabilinir. Konu aynı olsa da mekan ve kişiler değiştikçe bu tür hikayeler sürükleyici olabiliyor. Ama karakterlerin pgibolojisi ve düşündükleri çoğunlukta olmalı ve @1 in yazdığı hikaye ilerledikçe bozuluyor.

rezervd

Bugün sıçan adasındaki 20. günüm, ilk hafta yemek sıkıntısı çekiyordum fakat başka çaremin olmadığını görünce arada sırada tekrar şehre iniyorum. Şansıma adaya vardığımda adada ne bir zombi vardı... Yaklaşık 2 gündür ciddi bir şekilde intihar etmeyi düşünüyorum. Artık bu günlüğü okuyacak birisinin kaldığından bile emin değilim. Daha fazla yazmak istemiyorum.