aslında birazcık mutlu olsam varya, etrafımı neşelendiririm, aklıma yeni fikirler gelir, o fikirleri hayata geçirmek için eşşek gibi çalışırım, ama değilim, hiç mutlu değilim. Uzun zamandır da olmadım.
Yani öyle büyük bir derdim yok, çok şükür, anam sağ, babam sağ. Hem de çok iyi insanlar. Güzel bir çocukluk geçirdim, okul hayatım da çok iyi geçti, üniversiteyi de bitirdim. Anlayacağın bir çok insanın imrenerek baktığı bir hayatı yaşıyorum. Ee? Niye mutsuz peki ben? Çok şeye sahibim ve bunların farkındayım, ama, bu beni mutlu etmiyor.
Kız meselesi de değil, sevgilim falan da yok ya gerçi, ama bu beni 20 yıl hiç rahatsız etmedi, şimdi de etmiyor.
Hayatım orta karar bir hayat, yani ne sefalet içinde sürünüyorum, ne de lüks bir hayat yaşıyorum, yani anlayacağın kendim hayatım için şavaşıyorum, ama bu savaş aşırı zor bi savaş değil.
Mutsuzum ve utanıyorum mutsuz olmamdan, çünkü, bu kadar dertli insan görüyorum, hele eğlenmek için girdiğim şu sözlükte, hayatı saymıyorum bile. Neyse, içimi dökmek istedim ve döktüm, kusura bakma, zamanını çaldım biraz.