çok sıkıldım lan. iş yerindeyim. ama öyle can sıkıntısı değil. günlerdir ölümü düşünüyorum. sanki yaklaşmış gibi. ve şu an yaptığım iş yolunda gitmiyor. sürekli ter basıyor ve sanki her şeyin sonuna geldim.

https://www.youtube.com/watch?v=w-TzD01Ckhc

kafam çok bulanık. böyle ne kadar devam kestiremiyorum. kafayı yemekten kurtulmam gerek. uzaklarda bi yerlerde sahiden güneş doğuyor mu?

https://youtu.be/VE6ntGymiIE

kafamdan biri presliyor gibi. sanki sona geldim. hiçbi şey istemiyorum.

tabii sizin için hiçbir önemi yok

boğuluyorum

şimdi 100 tane insana, \"şimdi öleceksin ama sonsuza kadar hatırlanacaksın\" desen çoğunluğu kafasına sıkardı. eğer ki hatırlanmak bir ifade etmiyorsa sana, yahut olmayacağını bilip çoktan kabullenmişsen ölmekte beis göremezsin ve tabii milyonluk insan seli arasında yalnız bir damla isen düşüneceğin kimse de yoktur. varsa bile zihnin taşıdığı ağır yükten bıkman sebebiyle artık onları umursamayacak hale gelirsin. 

mutluyken bir parça katlanılası gelen hayat, mutsuzken çok zordur. hayatının çok büyük bir kısmında da mutsuzsan eğer, göğsünün ortasındaki boşluğu dolduramıyorsan zaten kendini yaşıyor saymazsın dahi. yaşamayan biri için ölümü arzulamak ne kadar zor olabilir ki?

edit: denk gelip gördüğüm imla.

kafam bulanıyor... hiç iyi değilim bugün

hiçbi şey istemiyorum. sanırım gerçekten bu son olacak

bunda hiçbi taraf yokmuş meğerse. öylece olması gerekenin olması.