Bugün komşumun ölüm haberini aldım.3.katta oturan kendi halinde bir amcaydı. Kimseye zararı olmayan eşiyle yaşayan bir amca.

Hastaydı zaten bu sabah vefat etmiş. Yarım saat önce cenazeyi evin önüne getirdiler. Bende balkona çıktım. Eşine göstermek için son defa tabudu açtılar. Sanırım o anları yakından gören tek kişi bendim çünkü teyze herkesi uzaklaştırdı.

Kefenin beyazlığını görünce dayanamadım beyler. Kafamı çevirdim, içeriye doğru birkaç adım attım ama ellerimi kulaklarıma zütüremedim.Bir insanın hayat arkadaşını kaybetmesi...

Bizler belkide selam bile vermediğimiz kızlar için içiyoruz, şiirler hikayeler yazıp hatta paketlerce sigara tüketiyoruz.

Peki o teyze ne kullanacakta unutacak?

Ölümü hatırlamak lazım beyler,son kez sarılmalıyız sevdiklerimize. Sevdiğim bir arkadaşımın bana attığı bir şiirlede bitireyim en iyisi

Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol; Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli, Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli. Biçare gönüller!
Ne giden son gemidir bu!
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu! Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler; Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler. Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden,
Birçok seneler geçti; dönen yok seferinden.