özet geç piç diyorum sana özet geç piç

geliyoruz 2008 mayısına... üniversiteyi bırakmışım, feci depresyondayım, van gogh'a takmışım o zaman, diyorum ki ben köye gidicem, dağ bayır dolaşıp resim yapıcam. annem de hayatta istemez normalde ama artık nasıl lanet ettilerse benden, gözlerinin önünde durmayayım diye veriyor anahtarı, gidiyorum köye, yazı orada geçireceğim. neyse ben birkaç hafta takıldım öyle köyde, yavaştan da sıkılmaya başladım. bir akşam gökhan abiyle içiyoruz. bu herif de abimin arkadaşı liseden. eski devir, köyde bunun evinde commodore 64 vardı mına koyım o zaman, bulunmaz nimetti orası için, beni de severdi oynatırdı filan. yaşımız büyüyünce içki masasına da oturur olduk birlikte. o gece 4 tane birayı bir içti bu gökan muallaksi, kafası bir güzel oldu adamın, tutturdu gel seni mala vurmaya zütürecem, gibiştirecem seni diye. ulan arabası da yok hani, köylük yerde nereye gidecez diye düşünüyorum, bir yandan sahip çıkmaya çalışıyorum adama, takıldım peşine ben de bunun, gittik mi biz alkarısı denen karının evine. sessiz ol filan dedi bu bana, abi yapma etme derken yavaşça girdik biz kadının bahçesinden içeri. çaldı kapıyı bizimki, abi kadın kapıyı bir açtı, zaten tüylerim diken diken oldu benim, hani bildiğin korkutucu bir görüntüsü var kadının, boşuna adı çıkmamış. gökan puştu dedi ki kadına "yeğeni milli etmeye getirdim sana" dedi, ulan bine bak, sormadı bile milli misin diye, bizi de köylü sanıyor yavşak, ben şimdi kadın kıyameti koparacak diye düşünüyorum, ulan kadın da "tamam gelin" demesin mi... bildiğin köyün uğursuzuyla, şeytan saydığı kadınla gibişmek için evine girmiştim...

kadın açtı odalardan birinin kapısını, gel dedi, ben olmaz molmaz, kusura bakmayın, yanlışlık oldu filan derdimi anlatma niyetindeyim, abicim kadın bana "gel yoksa ruhundan içeri girer çarparım seni" demesin mi! yemin ediyorum içimden bir şeyler çekildi. gökan da itiyor arkamdan filan, biz baya kadınla odaya girdik ama bayılmak üzereyim yani. bu korkudan altına sıçmak, işemek filan vardır ya onun gerçek olabileceğini orada farkettim, böyle bir şeyler oluyor içimde, zor tutuyorum kendimi koyvermemek için, bir koysam zaten hem alttan hem üsten aynı anda işeyip ağlıcam, o durumdayım. kadın bir yandan kendine çekiyor, bir yandan soyunmaya çalışıyor, bağırıyor ediyor. ulan dışarıdan da gökanın sesini duyuyorum birileriyle konuşuyor, hepten korkuyorum başkaları da mı var diye, en son türkü söylemeye başladı bu, öyle de saçma rüya gibi bir an, sesi geliyor herifin dışarıdan. artık nasıl bir surat ifadem varsa orada en sonunda yeter be dedi kadın, açtı kapıyı, "erkek değilmiş bu be" dedi bizimkine, gökan da kalktı geldi, o girdi bu sefer odaya, kapattılar kapıyı, hallendi herif herhalde beni beklerken. ben bunun konuştuğu kişiye baktım, tekerlekli sandalyede oturan biri. arkadan görüyorum, aga yanaştım bir gördüm suratını, çocukluğumda o çeşmenin başında çığlık atan adam var ya, o işte. bildiğin yıllar sonra adamla başbaşa kaldım bir odanın içinde. adam da gözlerini üzerime dikmiş, hırıltılar çıkartıyor. abi iyi düşünemiyorsun işte o an, en son "giberim lan, ne bekleyecem" dedim, bastım gittim oradan.

bir hafta daha kaldım sonra ben o köyde ve ömrümün en saçma hareketlerinden birini de orada yaptım. şimdi her köyde öyle mi bilmiyorum ama bizim köyde ezanı köylü okur, yani kimin sesi inceden güzelse, seviyorsa okumayı o okur. bir sabah saat 5 civarı işte, sabah ezanı okunacak, telefonum çaldı. amcam camiye gel, mikrofon bozuk çıkıp yapman lazım dedi. bir yandan küfür ediyorum ama minarelerin içini de hep merak etmişimdir. neyse dedim gittim, çıktım minarenin tepesine, hava puslu filan, süper, ulan bir baktım bu alkarısı denen karı, oğluyla beraber bahçede. adamı soymuş, mavi bir leğenin içine oturtmuş, köpüklü suyla yıkıyor, bir yandan da elinde meşale gibi bir şey var yanan, çocuğun üzerine üzerine zütürüyor, geri kaçıyor herif filan. aga napıyor, büyü mü yapıyor napıyor bu derken hepten pgibolojim bozuldu, amcam da aşağıdan mikrofonu test ediyor o sıra, bir ara bir ses çıktı dıbını gibtiğim mikrofonundan, bunların ikisi birden ana oğul kafayı kaldırıp bana bir baktılar, ben o an artık nasıl korktuysam, bildiğin ezanı okumaya başladım. minarenin şerefesinden çıplak sesle ezan okudum lan. gerçi allahuekber der demez anladım yediğim taku ama başladık artık diye bitirdim de... sonra aşağıya indim, amcam "naaptın olm sen" dedi, içimden geldi amca dedim, "ee yanlış okudun ama" dedi, sabah ezanlarında fazladan bir iki cümle söyleniyor ya onları bilmiyordum ben düz okudum işte, "abdestin var mıydı bari" dedi, ulan var desene işte "yok amca ama nasıl bir aşka imana geldiysem dayanamadım, tutamadım kendimi okudum" dedim. kapandı mevzu.

birkaç gün sonra da bunun oğlunu tekrar gördüm ben, köyün meydanında duruyor tekerlekli sandalyesinde. ben de bakkala gitmiştim. bakkal da dükkanda durmuyor muallak, zil yaptırmış, basıyosun evinden geliyo herif. ikinci kez başbaşa kalmışım alkarısının oğluyla, bakkalı bekliyorum. aga bu hayal miydi gerçek mi bilmiyorum, yani pgibolojim nasıl bozulduysa hayal görmüştüm de olabilirim o an. herif bana çevirdi kafayı "teşekkür ederim" mi dedi "allah razı olsun" mu dedi kestiremiyorum şimdi ama öyle bir cümle kurdu, normalde de konuşamıyor herif yani. ben artık iyice dellendim, topladım eşyaları, geri döndüm. bi daha da mecbur kalmadıkça gitmedim köye. sonra öldü o kadın, oğlunu da başka bir yere yolladılar yine ama evi duruyor ve ben o evin içine girmiş biri olarak önünden bile geçmek istemiyorum artık.