Her şey lise hayatımda başlamıştı aslında, gerek metafizik gerek ruhani mevzularla hep iç içeydim, dini korkularım yüksekti, ve düşük bir özgüvenle de karışınca bu alakalarım yavaş yavaş daha fantezik boyutlara kaymaya başladı. Müslümanlığa olan inancımı sözde bırakmış lakin hala o ufak tırsışı yaşıyordum az da olsa. Onuncu sınıfın yazında artık komple arınmış ve diğer dinlerle, din olmayan öğretilerle ve ruhaniyetin kökenlerini incelemeye başlamıştım. Ortak noktaları görmeye başladığımda alt gerçeğin aslında her yerde ve her şeyde olan bir bilinç , bir madde ve ya bir frekans, aslında adı koyulamayan bir şey in olması gerekliliğinden doğduğunu farketmiştim bu düşünceyi artık sıradan bir dal parçası neyse zihnimde de aynı sıradanlıkta kabul edişim on sekiz on dokuz yaşıma denk geliyordu. Ve her öğreti, tabi ki tanrıları olmayan ve sadece düşünsel ve mantıksal yaklaşanlar hariç, ya bu tek olan şeyden duyduğu korku (ki bu şeyi eğer düşünürseniz bu ister hiç bir vasfı olmayan bir zerre olsun ,onun her yerde ve her şeyde olması size ilahi bir korku yerleştirmeye yetecektir) ya da onunla nasıl etkileşime geçilebilir, yüceltilebilir gibi düşüncelerden türemiştir. Ve aslında haklılardır da çünkü bu şey tanımlanamazdır, her şeyin o, onun her şey, buna rağmen hiç bir şeyden ayrı değil, her şeyin içinde olmasına rağmen var olan tek şeyin o olduğu bir kavramdan bahsediyoruz (bu konular için bu yazın bittiğinde ek devam etmem daha uygun olur yoksa sıkılacaksınız aq). Neyse ben kendimi ne zaman biraz iyi hissetsem ki nadirdir direk bu konularla araştırma, düşünmeye devam ederken bulurdum. insanlarla vakit geçirmez, yaz tatillerimde katiyen evden çıkamazdım çünkü ufak bir çekingenlik bir kaç teklifi reddediş sizi artık tekliflerden ve etkileşimden uzak kılar, lisem sıfır takılmacayla bitmek üzereydi gerçekten anlatabileceğim hiç bir şeyim olmayacakti. Son tatilimden önceki yaz tatilimde bir ameliyata girdim ve çıktığımda gibi tutmuş haldeydim sadece yatabiliyordum, katı-sıvı hiç bir gıda maddesini gözüm yaşarmadan alamadığım bir ay ve daha sonrasında o durumdan toparlanış, dışarı çıksan dikişler zarar görürmü vs derken arkadaşlar ben toplam iki sene direk güneş ışığına çıkamadım, ne zaman güneş tepeye çıksa içimi bir sıkıntı kaplıyordu, sürekli elimle gölge ediyordum ışığı ne zaman okula gitsem, haliyle lise, ufak tefek taşak geçişler, kırıcı değil lakin takıntılarımla birleşince ekstra problem oluyordu. Abartmayayım şimdi öyle acı dolu seneler kesinlikle değildi lise dönemleri bir kaç kız arkadaşım olmuş çoğu yetenek isteyen konularda da iyi seviyedeydim çünkü sosyal aktivitem olmadığı için ilgi alanlarıma kasıyordum vs. Sadece akşamları gerilmeden yaşayabilmek beni ufaktan gece hayatına alıştırmıştı o son döneme geçişimin yazında, alkol-sigara-esrar bir anda girdi hayatıma tam 1 senede içsel tam olmasa da dışsal olarak 180 derece bir dönüş yaşamıştım.