unutulmayı ölüme şartlamış
yinelenen siyah gerçekler
uyanmayı unutmuşum
nevresimlere hayaller damlarken
şimdi bir prizmanın
sıkışmış köşelerinde
gözlerimi işaret etti
sivrilen realite

bebeklerimi çıkardım kafesinden
koşullar gerçeğin
harabe kentlerinde
elime dünyayı verdiler
ben tam yaşıyorken
dokundum

yanımda nefesler kokuyordu
kendimi yalnız hissederken
koca burnum yok oldu
pudralar dökülürken
gördüm

ve siyah poşetli bir kadındı aşk
çekici ve gizemli
kuşkular uzattı elini
poşetini saklarken
yere serpildi gerçekler
yalanlar ne güzelken

normal bir cevap yok mu yaa hep mi belden aşağı yaşıyorsunuz anlayamıyorum

Yorum da yapabilirsiniz tabi

Pek şiire ilgi yok sanırım