bilhassa türk kadınlarının asri, seçkin, tahsilli ve alafranga beylerle -üstelik de nursuz iseniz- muhabbet kurmaktan imtina ettiği birçoklarımızca malum olduğundan, maatteessüf yürüdüğüm yollar sıklıkla kerhhanelere çıkar. kadın bedeniyle hiçbir ücret ödemeden eğlenip avunmak imtiyazı çoğu türk erkeği gibi bana da nasip olmadığı için, ben de saadeti işte bu kötü şöhretli evlerde bulurum. tabiatın suretimden kıstığı cazibeyi alttaki tek boynuzlu şeytana cömertçe ilave etmesi ne kadar şükür sebebi gibi görünse de; heyhat, çehresi hoşa gitmeyen bir adamın gibi merak edilir mi? bırakın beni kardeş kendi halime... bırakın da dertleneyim. şu yalnızlıkla ahbab olmayı beceremezsem yakındır beni sekte-i kalpten zütürmesi.

galiba bundan yirmi küsur sene evvel idi. ankara bentderesi kerhhanesi henüz devrilmemiş, mevcudiyetime rakip kasveti ve çirkinliğiyle menfur bir anıt gibi yerinde durmaktaydı. muamelesine duyduğum hürmet vesilesiyle gedikli müşterisi olduğum hayat kadınına yine uğradım, bir saatlik aşk için tokalaştık, peşinen parasını takdim ettim ve ameliyata başladık.

ilk iki oturumu kapatıp metruk odada çay sigara keyfi yaptıktan, ayıp yerlerimizi istirahat ettirdikten sonra sıra üçüncü oturuma geldi. başka vakit olsa ar eder susarım amma şimdi söylemenin tam yeri: ben biraz pis gibişirim. hele bir suç ortağı bulayım, ahlaki kaideleri üzmek için hayvanlık etmekten gocunmam.

edebi, terbiyyeyi bir kenara bıraktım ve hırpalamağa meylettim. gözümü yine şehvet bürüdüğünden hoyrat davranıp hanımefendinin üzerinde savaşmağa başladım. işte tam bu sırada maşukamın dudaklarından o meşhur ankara aksanıyle şu sözler döküldü:

- yavaş laa amımı gıracan!

şu sözdeki mübalağa sanatı beni tutkun etti.

am hiç kırılır mı, kalp mi bu? şimdiye kadar kaç am gibilmeyle kırılmış? olsun da en fazla çatlasın, yırtılsın değil mi?

neyse işte benim de böyle kepaze hatıralarım vardır ve hepsi de bana benzer, evlatların ana babaya benzemesi gibi.