ibretlik hayat hikayem toplanın

onca insanın içinde beni sevdiğini söylemesi gerçekten çok hoşuma gitmişti. doğum günü bittikten sonra evine kadar bıraktım artık çekinicek bişeyimiz yok diyodu.ama ben hala ailesinin kulağına gider diye tırsıyodum. evine bırakıp eve geçtim. nedense ev artık beni boğuyodu onsuz geçen zamandan keyif almıyodum. hiç bişeyden keyif almıyodum. oturup onu düşünüyodum fotoğrafına (vegibalık fotoğraf telefondan falan değil amk) bakıp onu ne kadar çok sevdiğimi anlıyodum. gerçekten hayatımda en çok değer verdiğim insanlardan biriydi merve. günler sonra gelen mesajla ne yapacağımı bilemedim.

:babam artık seni biliyo boşluk

yannanı yedim diye düşünüyodum.